Designer Dialogues: Diego Faivre

Diego over Diego

Ben ik een designer? Ik weet het niet. Ik wil graag een tussenin-persoon zijn, deels ontwerper, deels artiest en deels maker. Ik vind alles goed!

Diego over de bucketlist

Ik heb lang haar. Een paar jaar geleden scheerde ik het af omdat dit iets van mijn bucketlist was. Nu is het weer aangegroeid. Ik vond het niet mooi, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd. Een aantal andere dingen op mijn bucketlist: een urinoir bekleden met klei. En hopelijk ook een caravan of een huis.

Diego over studeren

Ik studeerde design in Bordeaux en vond er niks aan. Ik hield niet van school, de houding van de docenten en de vakken die we kregen. Veel ervan was namelijk irrelevant, zoals bijvoorbeeld wiskunde. Het Franse onderwijssysteem is over het algemeen vrij strikt en hiërarchisch. Of zoals onze leraren het noemden: ik ben de baas en jij bent niks. Toen ik de Design Academy Eindhoven ontdekte, wist ik meteen dat ik ernaartoe wilde, het leek wel het tegenovergestelde van de academie in Bordeaux. Ik was natuurlijk jong en naïef destijds en wist niet waar ik aan begon. Als ik toen wist wat onlangs is onthuld (seksuele intimidatie, drugsmisbruik en discriminatie, volgens het Bezemer & Schubad onderzoek van april 2021), dan was ik daar niet naartoe gegaan. Al zijn er altijd al geruchten geweest. Man and Leisure was in die zin een faculteit van de DAE die oké was. Dus ik had het wat minder zwaar dan studenten van andere faculteiten. Als ik terugkijk op mijn tijd daar, zie ik een grote waas. Er waren mooie momenten, en slechte. Ik was soms enorm positief maar soms ook terneergeslagen.

Diego over levenslessen

De meest waardevolle les die ik heb geleerd op Design Academy Eindhoven, is te genieten van wat je doet en er niks om te geven wat andere mensen denken. Alles wat ik doe is gerechtvaardigd door mijzelf.

Diego over efficiëntie

Mijn vader is geobsedeerd door doelmatigheid en routine. Een voorbeeld: mijn moeder kan de hele middag in de keuken staan om een quiche te maken. Die hartige taart zal goed smaken en mijn vader gaat daar zeker van genieten. Maar als hij hem zou bereiden, dan doet hij dat zo snel mogelijk. Zodat hij een 60-minuten-quiche kan presenteren. Hij doet dit doelmatige al vanaf dat ik klein was. Maar het heeft mijn persoonlijkheid niet veel beïnvloed. Ik ben nogal een luilak, altijd laat voor afspraken en ik doe het rustig aan. Maar met mijn project Minute Manufacturing benader ik mijn werk zoals mijn vader het zou doen.

Diego over bekende kunstenaars

Ik ontdekte kunst vrij laat. Ik ben vergeten welke kunstenaars tot mijn verbeelding spraken. Maar ze waren vast obscuur, waarschijnlijk hedendaagse kunstenaars uit de jaren 60.

Diego over ambacht

Ik ben altijd slecht geweest in schilderen, boetseren en fotografie, om maar wat handvaardigheid te noemen. Ik wil ook geen ambachtslieden beledigen door er goed in proberen te zijn. Eerlijk gezegd, ben ik heel slecht in heel veel dingen omdat ze me gewoon niet interesseren. Ik ben redelijk – niet briljant – met Playdough, meer niet. Voor lezers die zelf met Playdough willen werken heb ik wel een tip. Breng altijd 3 lagen aan, want 1 laag is nooit genoeg en 4 lagen barsten. Daar ben ik wel achter gekomen.

Diego over succes

Ik houd er niet van om druk op dingen uit te oefenen. Liever laat ik ze ontstaan. Dat is ook de reden waarom ik nu mijn geld verdien met het maken van meubels van Playdough. Daar moet ik soms wel om lachen. Het is vrij absurd dat mijn werk het zo goed doet! Ik heb al een paar 100 producten verkocht, en dat zorgt ervoor dat ik boodschappen kan doen en mijn huur kan betalen. Ik denk dat het komt omdat mijn werk zo funky en kleurrijk is. (Diego’s favoriete kleur is magenta, red.) Sommigen vergelijken het weleens met het werk van Keith Haring. Het project heeft ervoor gezorgd dat ik echt gekke dingen kon doen. Zo heb ik zelfs een lelijke trap in een oud Weens gebouw bedekt met Playdough, als onderdeel van de Vienna Design Week. Als mensen klaar zijn met mijn Playdough-objecten, verzin ik wel weer iets nieuws. Ik voel geen druk, ik ben erg veerkrachtig.

Diego over China

In China ontdekte ik Playdough. Ik was er in 2016 met een schildervriend, verdwaald in een vreemde stad met 12 miljoen mensen. Per toeval raakte ik betrokken bij een tentoonstelling. Ik ging naar een kunstwinkel en zag grote zakken met gekleurde klei. Ik kocht wat en begon een stoel te bekleden met de klei en dacht meteen: dit slaat ergens op. Ik was blij dat ik deze werkwijze had ontdekt, want de meubels die ik toen maakte, zagen er niet uit. Ik ben een vreselijke meubelmaker.

Diego over Minute Manufacturing

Het project is geïnspireerd op mijn bijbaantje in een metaalfabriek, tijdens mijn studie. Ik moest elk stuk metaal tellen en het aantal minuten dat ik eraan mocht werken. De druk om dingen binnen een bepaalde tijd te doen, producten identiek en perfect te maken, is de realiteit voor veel mensen. Minute Manufacturing is mijn reactie op massaproductie en de waarde van arbeid. De moderne manier om voorwerpen te produceren is repetitief. Alle producten zijn identiek. Elke iPhone is een iPhone. Dat stoort me en daarom zijn al mijn objecten uniek. Bied ik een oplossing? Nee. Objecten maken van Playdough is geen levensvatbare oplossing. Ik denk niet dat ik lang genoeg zal leven om de oplossing mee te maken. Ik ben helemaal geen optimistisch persoon.

Diego over zakendoen

Mijn concept is per minuut betaald worden. Ik vind dat een eerlijke prijs, maar als de inflatie toeslaat, ben ik volledig de klos. Mijn businessplan is ook niet erg goed, want de tijd die ik besteed aan het opruimen van afvalmateriaal of aan het verzenden van producten wordt niet gedekt door het concept "1 euro voor 1 minuut". Een voorwerp waar ik 600 minuten aan heb gewerkt, kost dus 600 euro. Ik doe niet aan kortingen. Een galerie die mijn product van 600 minuten voor 1200 euro wil verkopen, heeft heel wat uit te leggen aan zijn klanten. Voor mij is dat hilarisch.

Diego over Diegoscopy

Dit is de naam van mijn website. Het was eigenlijk een grap voor mijn stage. Ik maakte een microscopisch portfolio, formaat A9, gecombineerd met een vergrootglas, en ik stuurde het naar verschillende mensen. Ik stelde me voor dat de geadresseerde het hele ding moest openen als een chirurg, dus noemde ik deze operatie de Diegoscopy. Mijn eigen naam op deze grap zetten, maar ook op de klei en de munt, is iets wat een van mijn leraren mij geleerd heeft: mensen zullen je eerder accepteren als je je naam op je ontwerpen zet en er grapjes over maakt.

Diego over de toekomst

Onlangs werd ik gevraagd om deel te nemen aan een pop-up winkel genaamd '9,99', dus ik probeer nu objecten te maken in iets minder dan 10 minuten. Daarvoor heb ik veel afvalmateriaal gekregen zoals plastic zwaarden, speelgoedauto's en vazen die ik ga bekleden met Playdough. Hoe de nabije toekomst eruit zal zien? Dat weet ik niet. Ik heb geen plannen. Mijn ouders willen heel graag dat ik een baan krijg. Ik ben een instinctief persoon, en ik kan roekeloos zijn. Binnen een week kan ik met een nieuw project komen. Misschien zal dit interview iets uitlokken, wie weet.